Ronald Giphart's Shrimp Po'Boy

RedactieRedactie23 maart 2016

Mijn vrouw en ik publiceerden vorig jaar ons gezinskookboek Vurrukkulluk en sindsdien heeft vooral mijn vrouw de smaak te pakken. Onlangs tekende ze het contract voor haar eigen kookboek, een mijlpaal die ons huis sindsdien een nucleaire gloed heeft gegeven. Haar boek gaat Wereldbroodjes heten, en dus volgt ons gezin haar in haar mondiale zoektocht naar broodjes, naar de ideale bahn mi (een Vietnamees stokbrood met Franse invloeden), de ultieme Sabich (een lekkernij van Joodse Irakezen), overheerlijke Arepa’s (Latijns-Amerikaanse maisbroodjes), BLT’s, broodjes bakkeljauw en tientallen andere b.b.b.’s (bijzondere belegde baksels).
Een broodje dat al een paar keer door mijn vrouw is bereid is de zogenoemde po’ boy, een gerecht dat onlosmakelijk is verbonden aan de vibrerende stad New Orleans. Jaarlijks wordt daar het zogenaamd ‘Po-Boy Preservation Festival’ gehouden, ter ere van de al bijna negentig jaar oude signature dish. Tijdens het festival vertellen mensen verhalen over de roemruchte geschiedenis van de po’ boy, die volgens de overlevering te maken heeft met de Great Depression van de jaren dertig van de vorige eeuw. New Orleans werd overspoeld met straatarme boeren uit de binnenlanden, onder wie Benny en Clovis Martin uit het landelijke Louisiana. Ze werkten als tramconducteurs, maar toen de crisis toesloeg kwamen ze zonder werk. Om in hun levensonderhoud te voorzien opende ze een kleine broodjeszaak, waar ze een culinaire ontdekking deden. Ze namen knapperige Franse baguettes, sneden deze over de lengte door en belegden de stokbroden met etenswaar als gekookte aardappels, tomaten, gefrituurde garnalen, oesters, softshell-krab of rosbief, waarna ze alles overgoten met het belangrijkste ingrediënt: vette jus.
Het verhaal gaat dat in 1929 tramconducteurs staakten voor betere arbeidsvoorzieningen. Om hun voormalige collega’s te steunen boden de gebroeders Martin gratis maaltijden aan. Iedere keer als een staker hun broodjeszaak binnenkwam grapten de broers, met hun Louisiaanse tongval: ‘Here comes another po-boy!’ Oftewel: hier komt weer een arme jongen. De naam po’ boy werd na verloop van tijd synoniem voor de broodjes die de stakers kregen.
Inmiddels heeft de po’ boy Amerika veroverd, in vele varianten. Ook President Obama is dol op arme jongens. Er is zelfs een Vietnamese po’ boy, die weer verdomd veel lijkt op de al eerder genoemde bahn mi, maar voor meer daarover moet u bij mijn vrouw zijn.

Voor de saus: meng alle ingrediënten in een kom en houd deze apart in de koelkast.
Meng vervolgens voor de gefrituurde garnalen in een ruime kom het maismeel, de bloem, de cajun-kruidenmix en het zout. Verhit de zonnebloemolie in een ruime pan tot ca. 175ºC.
Haal de garnalen een voor een door de geklutste eieren en vervolgens door de bloemmengsel, schud het teveel eraf. Frituur de garnalen ca. 2 minuten, totdat ze goudbruin zijn. Laat ze uitlekken op keukenpapier.
Snijd de pistoletjes open en besmeer ze met een lik saus, leg er vervolgens wat garnalen op, voeg de tomaten toe en nog een extra schepje saus.