Column Jeroen Vesters – een huwelijk tussen kaas en peer

RedactieRedactie10 februari 2016

Tekst: Jeroen Vesters, chef-kok van restaurant Vesters in Nijmegen.
Van origine ben ik een rasechte Brabander en dat draag ik graag uit. Er is echter één klein stukje Brabantse cultuur waaraan ik niet kan wennen: het carnaval. Het feesten op commando en het hossen met de achterburen, ik heb het geprobeerd maar ik kan het gewoon niet. Vier dagen zonder slaap, verstopt onder een sluier van bier, met de geur van slap gebakken visfriet en boenkeboenke-muziek, ik ga liever weg. Skiën bijvoorbeeld, lekker de hele dag in de frisse berglucht rauschen en daarna als beloning wat van de lokale specialiteiten naar binnen schuiven.
IMG_4164-1
Zo kwam ik, op een van mijn uitputtende skitochten door de Franse Jura, ooit eens soepeltjes aangesjeesd bij een eenzame berghut. Het bleek de woning van een oud vrouwtje, die met een kromme rug en een zoekende tred juist op dat moment de hoek om stiefelde. Ze maakte met een vriendelijk hoofdgebaar duidelijk dat ze onder de indruk was van mijn souplesse en kraste met een kraakstem: “Oh-lala, ik zou wel willen dat ik dat nog kon.”
“Ja net! Oud vrouwtje”, zei ik direct met mijn Frans-Brabantse tongval en ze zag dat ik het goed meende. Ik maakte een kletspraatje over het weer en over de heerlijke geur die uit haar bergwoning ontsnapte. Ze kreeg in de gaten dat mijn interesse in eten bovengemiddeld was en nodigde me uit om te kijken wat er in haar keukentje aanstaande was. In een oude oven hing een stalen bakplaat met daarop een flinke plak bladerdeeg. Erbovenop lag blauwe kaas uit Gex met daaroverheen sappige schijfjes peer. De ingrediënten waren eenvoudig maar van superieure kwaliteit en de manier waarop ze haar taartje had gemaakt, was simpel maar doeltreffend.
De vrouw haalde de bakplaat uit de oven en sneed, zonder haar vingers te verbranden, de hete taart in stukken. Ze reikte me met het nogal lompe mes een punt van het baksel aan. Tussen mijn tanden voelde ik de bodem kraken en terwijl ik wat lucht naar binnen zoog om mijn gehemelte te koelen, proefde ik het huwelijk van de hartige gesmolten kaas met de zoete plakjes peer. Simple comme bonjour heet dat. Ik bedankte de vrouw op z’n Brabants, met een kus en een welgemeend ‘houdoe’ en zoefde, met het kaasstoom uit mijn oren, in volle vaart de helling af.
tarte3
Het recept voor deze Tarte au bleu de Gex et poire vind je hier.