Yvonne op pad in Utrecht: me stadsie

Je kunt nog zoveel citytrips doen, maar er is altijd één plek waarnaar je terugkeert en dat is thuis. Voor mij is thuis, sinds een half jaar, in Utrecht. Ik verhuisde voor de liefde en wat een geluk had ik dat die liefde in zó’n leuke stad woont. Utrecht zit vanaf dag één in mijn hart. De grachten, de parken, de gezelligheid in de stad. En dan heb ik het nog niet eens over alle leuke winkels en de beste plekken om te eten.

Al sinds november houd ik driftig een lijst bij en noteer ik alle tips die ik krijg – van bakkers tot restaurants. Een lijst die alleen maar langer lijkt te worden.. Ik heb behoefte aan een beetje vastigheid. Een paar plekken die bekend aanvoelen en waar ik telkens naar terugkeer. Waar ik de eigenaar of de mensen achter de kassa ken. Zoals de friettent in Nijmegen, waar de eigenaar mij op straat begroette met ‘Ha mevrouw patatje oorlog met uitjes en een kaassouflé’ – en ik kwam er niet eens vaak. Plekken dus waarmee ik me verbonden voel, die maken dat ik mij hier thuis voel.

En dus ga ik op pad met Dainahara van het Instagramkanaal @explore_utrecht. Ze woont al 43 jaar in Utrecht en kent de stad op haar duimpje. Van de kleinste straatjes tot de grote pleinen. Van de publieke hotspots tot de hidden gems. Dainahara neemt mij, op basis van mijn interesses, mee langs een paar leuke stops in de stad.

Hetgeen je misschien wel het meest mist als je net bent verhuisd, is je vertrouwde bakker. De bakker waar je op zaterdagochtend in je kloffie met je ongekamde haar brood komt halen. Een bakker die je van je wekelijkse brood voorziet, maar óók de bakker waar je op Valentijnsdag de bonbons haalt en op Koningsdag de tompouce. De Bakkert in Utrecht Oost zou weleens zo’n bakker voor mij kunnen zijn. Tijd om de eerste stop van vandaag te ontdekken.

Als we aan komen fietsen, komt de geur van versgebakken brood ons al tegemoet. Op de bank voor de bakkerij zit een moeder met haar dochter te genieten van een verse croissant. Het is de dag voor Koningsdag en dus draait de bakkerij op volle toeren. De eigenaar Nils Engelman is niet aanwezig, maar Dainahara heeft wel een leuk verhaal over hem. “Als ik het mij goed herinner, werkte hij als programmamanager bij een verzekeraar en heeft hij het bakkersvak zichzelf aangeleerd in coronatijd.

Toen zijn eigen keuken uit de voegen barstte, opende hij een bakkerij in een leegstaand politiebureau in Bilthoven. Dat werd zo’n succes dat dat pand na een jaar al te klein was”, vertelt ze terwijl we twijfelend boven de toonbank hangen. We besluiten voor een croissant en een cruffin te gaan, dat laatste is een combinatie van een croissant en een muffin. We delen ze, op het bankje voor de zaak. Van hobbybakker naar succesvolle bakkerij; ik ben onder de indruk.

Tijd om koers te zetten naar de andere kant van de stad, naar de wijk Lombok. Dainahara heeft bewust ook hotspots buiten het centrum gekozen, want het centrum krijgt vaak al genoeg aandacht. We stoppen bij de delicatessenzaak Nom, Nom, Nom Besseling, gelegen achter de grote moskee in de wijk. Ik ken de wijk Lombok al een beetje en het staat hoog op mijn lijstje van plekken waar ik naartoe wil verhuizen. Extra fijn dus om nu al wat leuke hotspots hier te leren kennen.

In de zaak treffen we de broers Maarten en Kasper, die de zaak runnen. Kasper vertelt dat de zaak al meer dan vijftig jaar op
de Kanaalstraat zit en dat zij de derde generatie zijn. De langste tijd was het een slijterij, maar vorig jaar onderging het een metamorfose. “Kaashandel Morty, verderop in de straat, stopte ermee en dat zou een gemis zijn voor de wijk. Toen we het idee opperden om de inboedel over te nemen en het assortiment vanuit onze zaak te gaan verkopen, reageerden de klanten heel enthousiast. Zo gingen we van slijterij naar delicatessenzaak.”

Hoewel het kaasschap er verleidelijk uitziet, wordt mijn aandacht vooral gelokt naar de andere hoek van de zaak. Via een smal gangetje kom je in een achterkamer van het pand, waar Maarten en Kasper de gedistilleerde en sterke dranken hebben staan. Kasper: “Vroeger nam dit een veel groter deel van de winkel in, maar sinds de opening van een grote slijterijketen verderop in de wijk, verkopen we steeds minder.”

Toch ben ik blij dat Kasper me deze kamer, die een beetje geheim en sprookjesachtig aandoet, laat zien. Aan de muren hangen allemaal kistjes waarin alle flessen drank mooi staan uitgestald. “In mijn vaders tijd hing de hele winkel vol met deze kistjes, kun je het je inbeelden?”. Een paar kistjes springen extra in het oog, daar waar de grote tappen staan met drank
erin. “We stoken inderdaad onze eigen drank, zoals rum, limoncello of gin. Wil je iets proeven?”

Daar zeggen Dainahara en ik geen nee tegen. We proeven een favoriet van mij, de Pedro Xeminez. Een zoete dessertwijn, met de smaak van rozijnen. “Deze wijn wordt vaak geschonken bij een kaasplankje”, tipt Kasper. Zo is de cirkel van Nom, nom, nom weer rond.

Van wijn naar ijs, het kan vandaag niet gekker. Want als ik Dainahara mag geloven, kunnen we Lombok niet uit als we niet even bij ijssalon Dam zijn geweest. Deze ijssalon, op de hoek van het winkelcentrum, wordt gerund door Ahmet, een bevlogen ijsmaker.

Ahmet werkte jarenlang als bakker, tot hij werkervaring opdeed bij een ijssalon en zich besloot om te scholen. In de jaren dat hij nu ijsmaker is, heeft hij al honderden verschillende smaken gemaakt. Naast de hardlopers zoals pistache, hazelnoot en gezouten karamel, bedenkt Ahmet voortdurend nieuwe smaken die inspelen op de trends of passen bij het seizoen.

Als wij de ijssalon binnenstappen legt hij net de laatste hand aan zijn fluweelzachte lavendelijs. Lichtroze van kleur met een sterke lavendelsmaak. We proeven er een klein bolletje van. De smaak is in tegenstelling tot de geur heel subtiel en lekker fris. Een smaak die mij echt doet verlangen naar een mooi voorjaar. Ahmet vertelt enthousiast over hoe leuk het is om in de ijssalon te werken. “Mensen die een ijsje komen halen zijn vaak goedgezind. Het is mooi weer of ze zijn een dagje uit”, vertelt hij. “En als ze niet vrolijk zijn, dan tover ik met mijn ijs wel een lach op hun gezicht”, lacht hij.

Het perfecte ijsmoment voor mij is ’s avonds na het eten, als het nog zo lekker zacht is buiten. Dat je na het avondeten beslist nog even een ommetje te maken en een ijsje te halen. Voortaan weet ik dus dat dat rondje even langs Dam in Lombok moet gaan. Gelukkig is het volop lente!

Voor de laatste stop fietsen we naar het centrum. We parkeren de fiets bij de Mariaplaats en lopen dan via de Haverstraat naar onze volgende stop. Boven ons torent de Domtoren uit. “Zie je deze lijntekeningen op straat? Mocht de Domtoren omvallen op straat, dan komt hij ongeveer zo te liggen, zoals de lijnen weergeven”, vertelt Dainahara. Weer zo’n leuk weetje dat je zou moeten kennen als je in Utrecht woont. “Ik stuur toeristen ook vaak even langs banketbakkerij Theo Blom, voor domtorentjes of spritzen. Die moet je gewoon een keer geproefd hebben.”

Vandaag slaan we Theo Blom echter even over en zetten we koers naar de Servetstraat, de kortste straat in Utrecht, zo laat ik mij vertellen. Hier bevindt zich Dimitry Petit Restaurant, op twee locaties aan weerzijden van de straat. De take-away aan de linkerkant trekt meteen mijn aandacht. Voor het kleine raam, dat vol staat geschreven met het menu, staat een klein rond tafeltje met een grote elektrische braadpan erop. In de pan pruttelt een heerlijke stoof van worst en paprika. Niemand in de Servaasstraat kan om deze geuren heen.

Vader Dimitry schept een grote lepel stoof op het schoteltje ernaast en gebiedt ons te proeven. Ondertussen komen uit de keuken een paar pita bowls die er zó lekker uitzien, dat wij besluiten hetzelfde te bestellen. Ik ga voor een pita bowl vega en krijg een superzacht gebakken pitabrood, gevuld met gegrilde groenten, halloumi, spankopita en de meest frisse tzatziki die ik ooit heb geproefd. De portie is zo groot dat ik er wel met twee mensen van zou kunnen lunchen.

We nemen plaats op het terras aan de andere kant van de straat, waar ook het restaurant van Dimitry zit. Winkelend publiek baant zich een weg tussen de bezoekers van het restaurant en de take-away, die met grote gevulde handen zich met eten over straat bewegen. Zelfs de voorbijkomende honden kunnen de verleiding van de stoof niet weerstaan en krijgen ook een stukje worst toegeworpen.

Met een gevulde buik en een warm hart, sluit ik deze ochtend af. Als we terugkeren naar de fietsenstalling, geef ik Dainahara een knuffel. “Dankzij jou ben ik nog weer een beetje meer van Utrecht gaan houden”, bedank ik haar. Of van ‘Uuuuuu’, zoals we dat in Utrecht zeggen. Utrecht kent nog veel meer leuke plekken. Ben je benieuwd? Bekijk dan ook dit hotspotlijstje in Utrecht.