La Isla Bonita: zon, zee en Lobster Fest in Belize

Elk jaar vindt het Lobster Fest in Belize plaats, één van de grootste festivals van het land, dat gevierd wordt op drie verschillende plekken: Caye Caulker, San Pedro en Placencia. Het festival viert de opening van het kreeftenseizoen, dat van 1 juli tot en met 28 februari duurt. Alleen in deze periode mag er gevist worden op kreeft, zodat de populatie in stand blijft.

Tijdens het festival wordt er dagenlang feestgevierd, veelal op het strand en met de lekkerste gerechten. Van kreeft op de barbecue, tot aan ceviche, nuggets en smaakvolle broodjes, allemaal gemaakt met kakelverse kreeft. Ik reisde naar Belize om de opening van het Lobster Fest in San Pedro te ervaren – en natuurlijk ongegeneerd kreeft te eten.

Met een simpele overstap in Atlanta ben je zo in Belize City, de grootste stad van het land. Tijdens de landing zie je de azuurblauwe zee, koraalriffen en hagelwitte stranden, maar ook de donkergroene regenwouden met kronkelende rivieren.

Op het vliegveld van Belize City staat een klein propellervliegtuig klaar, voor het laatste stuk van de reis. Het is nog een kwartiertje vliegen naar San Pedro, de hoofdstad van het eiland Ambergris Caye, vlak voor de kust van Belize. Heel even slaat mijn vliegangst toe bij het zien van het vliegtuigje, maar eenmaal opgestegen verdwijnt deze als sneeuw voor de zon.

Het uitzicht over de Caribische Zee is adembenemend mooi. Niet veel later landen we op de airstrip van San Pedro, waarna ik nog geen tien minuten later al bij het hotel ben, Ramons Village Resort. Snel trek ik mijn korte broek en slippers aan; tijd om San Pedro te ontdekken.

De hoofdstad van Ambegris Caye telt zo’n 17.000 inwoners, en wordt ook wel liefkozend La Isla Bonita genoemd. Precies, naar de bekende hit van Madonna uit 1986. Al is het nooit honderd procent bevestigd, in San Pedro weet iedereen het zeker – Madonna zingt over Ambergris Caye in haar aanstekelijke wereldhit.

Eerst ga ik mee met een foodtour van Belize Food Tours, om verschillende lokale gerechten te proeven. Wandelend door San Pedro eet ik verse ceviche bij Lily’s Treasure Chest, probeer ik knapperige conch fritters (zeeslak) bij El Fogon, ontdek ik dé lokale snack fry jacks bij The Fry Jack House en drink ik een goed glas rum bij Saul’s Café.

Na de foodtour rijd ik – met volle maag – nog een rondje over het eiland met mijn golfkarretje (hét vervoersmiddel op dit autoluwe eiland), genietend van alle levendigheid en de vriendelijke inwoners.

De volgende ochtend sta ik al vroeg op, ik ga namelijk samen met een aantal vissers kreeft vangen op zee. Het zijn overigens geen kreeften zoals we gewend zijn in Nederland, maar Caribische langoesten. Een kreeftensoort die zo’n twintig tot veertig centimeter lang wordt, zonder scharen, maar met tien poten en grote voelsprieten.

Gewapend met mijn zonnebril en zwembroek loop ik naar de pier, waar Elito Arceo op me staat te wachten. Hij woont al zijn hele leven in San Pedro, en kent Ambergris Caye op zijn duimpje. “Welkom, Bas”, roept hij vanaf de boot. “Ik heb met een aantal vissers afgesproken, ze zijn al bezig. Stap snel in, dan breng ik je ernaartoe!”

Met volle vaart vliegen we over de golven, tot we een paar kilometer uit de kust zijn. Daar komen we de eerste vissers tegen, twee mannen waarvan ik schat dat ze in de twintig zijn. “Helaas zijn er nog maar weinig jonge vissers, het is een uitstervend beroep”, legt Elito uit. “Tegenwoordig vertrekken veel jongeren naar het vasteland, of vinden ze ander werk wat minder zwaar is.”

Deze twee vissers zijn een uitzondering, en laten behendig zien hoe ze kreeft vangen. Ze plaatsen houten korven in het water, om deze vervolgens een paar dagen later op te vissen. De kreeften kruipen vanzelf in de korven, zelfs zonder aas. Van nature graven ze graag tunnels en grotten onder water en de korven zijn dan ook een favoriete schuilplek voor ze.

De vissers halen één voor één volle korven uit het water. Elke kreeft wordt opgemeten, ze mogen namelijk pas gevangen worden als de schaal minimaal drie centimeter breed is. “Deze manier van vissen is het meest duurzaam”, legt Elito uit. “Er is namelijk geen bijvangst zoals bij sleepnetten en daarnaast blijft de zeebodem intact. Jonge kreeften worden teruggegooid in het water, zodat ze zich kunnen voortplanten.”

Even later varen we door naar drie andere vissers, die vanaf een kleine boot met snorkelmaskers het water induiken. “Naast met kreeftenvallen zoals de houten korven is er nog een manier om op kreeft te vissen”, vertelt Elito. “Deze vissers, die overigens al tegen de zeventig zijn, plaatsen een soort cementen platen onder water, die rusten op houten balken – casitas genoemd. De kreeften zoeken de schaduw op onder de plaat, terwijl bovenop koraal groeit. De vissers duiken het water in om de kreeften die onder de plaat vertoeven naar boven te halen.”

Het is een succesformule: het vissersbootje ligt vol met kreeft. Voor ik het weet gooit Elito twee zwemvliezen en een snorkelmasker naar me toe: “Duik er maar in Bas, dan kun je het van dichtbij zien.” Samen met de vissers duik ik een paar meter richting de bodem van de zee, waar ze één voor één de kreeften onder de plaat vandaan halen. Met volle handen zwemmen ze naar de oppervlakte, en gooien ze de kreeften in de boot. Vervolgens nemen ze een flinke teug adem, om direct weer naar beneden te duiken.

Zelf doe ik een verwoede poging om in ieder geval één kreeft naar de oppervlakte te brengen, maar het is een stuk moeilijker dan dat het lijkt. Na een aantal pogingen – en de nodige hulp – houd ik trots een kreeft in de lucht, terwijl ik hap naar wat adem.

Die avond is de opening van het Lobster Fest in San Pedro, bij restaurant Estel’s Dine By the Sea. Rebecca Arceo – één van de drijvende krachten achter San Pedro’s Lobster Fest – ontvangt me bij het restaurant en vertelt enthousiast over het festival.

“Twee weken lang is er elke avond een evenement, op verschillende locaties,” legt ze uit. “Daarnaast zijn er nog allerlei wedstrijden en optredens. Tijdens de laatste avond van het festival verandert San Pedro in één groot en uitzinnig straatfeest, waarbij iedereen samenkomt om te eten en te dansen.”

Helaas maak ik alleen de opening van het Lobster Fest in Belize mee, want de komende week reis ik verder door Belize. Rebecca stelt me voor aan Charles Worthington, de eigenaar van Estel’s Dine By the Sea. “Welkom in mijn restaurant”, roept Charles enthousiast. “Althans, mijn ouders zijn hier ooit begonnen, ik heb het restaurant overgenomen.” Hij wijst naar de bar en stelt me voor aan zijn moeder, die nog elke dag even langskomt.

Het restaurant heeft een grote, sfeervolle veranda, met uitzicht over de zee. Charles vervolgt: “Neem eerst een cocktail, dan leid ik je daarna rond.” Voor ik het weet heb ik een ijskoude cocktail in mijn hand en lopen we richting de keuken. “Mijn specialiteit is kreeft van de barbecue”, vertelt Charles. “Maar we maken ook andere gerechten. Hier proef dit maar eens.”

Charles duwt me een bakje in mijn handen, gevuld met een soort nuggets. Ik neem er eentje en proef meteen de onmiskenbare smaak van verse kreeft, maar dan met een krokant korstje. “We maken van alles, probeer deze dip met kreeft maar eens”, vervolgt hij. Je kent vast de bakjes met zalm- en garnalensalade uit de supermarkt, daar doet de dip me enigszins aan denken.

Althans, visueel. Qua smaak is het niet te vergelijken, het is zó lekker! Ik proef de dip met wat tortillachips, en moet me inhouden om het bakje niet volledig uit te lepelen.

We lopen door naar buiten, waar een grote barbecue staat te roken. Eén van de chefs van het restaurant is al druk bezig. Het rooster van de barbecue ligt vol met kreeftenstaarten. “We knippen de staarten open, besmeren ze met citroenboter en brengen ze op smaak met diverse kruiden”, vertelt Charles. “Zodra ze oranje van kleur zijn halen we ze van de barbecue en kun je ze eten.”

De geur die mijn neus vult is fantastisch; ondanks dat ik net nog kreeft heb geproefd loopt het water me in de mond. Behendig keert de chef de kreeften om, waarna de deksel weer op de barbecue gaat. Ondertussen smeert hij nieuwe staarten in met boter en kruiden.

“Vanavond gaan er misschien wel honderden staarten op de barbecue”, vertelt Charles. “Het is één van de populairste gerechten tijdens Lobster Fest.” Het duurt niet lang voor ik een bord krijg met de gegrilde kreeftenstaart. Ik neem een hap en de kreeft smelt direct weg op mijn tong. Ik proef de citroen, de boter en de verse kruiden, in combinatie met het rokerige van de barbecue. Ik moet eerlijk bekennen dat ik nog nooit zulke lekkere kreeft heb gegeten en voor ik het weet zit ik dan ook aan mijn tweede bord.

Met een ijskoud biertje in mijn hand geniet ik van de verse kreeft, terwijl ik voldaan om me heen kijk. Ik zie vrolijke mensen, al etend en dansend. Voor me ligt het strand, met daarachter de Caribische Zee, waarvan ik de golven op de achtergrond hoor.

Het aangename briesje voelt als een natuurlijke airconditioning, waardoor de tropische temperaturen fijn aanvoelen. Als ik omhoogkijk zie ik een gigantische sterrenhemel. Dit is een avond om goed te onthouden, al weet ik nu al dat dit niet mijn laatste Lobster Fest in Belize zal zijn.

Mocht het liedje van Madonna inderdaad over dit eiland gaan dan snap ik haar wel, want ook ik droom nog steeds over San Pedro…

Vanaf Amsterdam vlieg je met één gemakkelijke overstap naar Belize in Midden-Amerika. Van ziplinen door de jungle of muziek maken op een Garifuna-trommel tot aan relaxen op het strand met het lekkerste eten en duiken in de Caribische Zee, alles is mogelijk in Belize.

Meer informatie? Kijk op travelbelize.org.