Abonneren
Foodies 07/2025
Top 50 van de zomer
cover van foodies zomernummer
Uitzicht over een vissersdorp in Asturië, waar slow food de regel is

Slow food in Spanje? Asturië is dé bestemming voor bourgondiërs

In samenwerking met Turismo Asturias
Profielfoto van BasBas Erkens

Asturië is bij uitstek dé culinaire regio in Spanje waar alles draait om slow food. Je vindt ongelooflijk veel authentieke gerechten en producten in Asturië, waarbij duurzaamheid voorop staat. Niet omdat het een trend is, maar omdat ze in Asturië niet beter weten dan dat goed en lekker eten veel liefde, kunde en tijd kost.

Lees verder na de advertentie

Slow food in Spanje

Slow food betekent niet dat je lang moet wachten op je eten, maar dat er ongelooflijk veel toewijding aan de kwaliteit wordt besteed, in plaats van aan de snelheid. Dit gaat vaak hand in hand samen met duurzaamheid, biologische producten en een ecologische manier van werken. In Asturië lijken ze slow food in Spanje uitgevonden te hebben, want al eeuwenlang doen ze niet anders.

Schrijf je in voor de nieuwsbrief van Foodies Travel en ontvang de beste hotspots en tips in je mail!

Ontvang de leukste tips, restaurants, verhalen en speciale aanbiedingen.

Waar slow food in Spanje de norm is

Waarschijnlijk kennen de meeste locals in Asturië de term slow food geeneens, simpelweg omdat de manier waarop er gewerkt wordt en de liefde die er voor eten, drinken en elkaar is de standaard is. Men is gewend om in Asturië hyperlokaal te werken, het is vanzelfsprekend. Vrienden, buren, families en hele dorpen werken samen om bijvoorbeeld de lekkerste cider te produceren, of om met z'n allen een gerecht zoals fabada asturiana op tafel te zetten.

Boeren, producenten, ambachtslieden en consumenten eren de culinaire tradities van Asturië en generaties vakmanschap tot op de dag van vandaag, en dat is maar goed ook. Ik genoot een week lang van de gastvrijheid van de Asturianos, en de fantastische smaken van alle lokale producten en gerechten. En geloof mij, dat wil jij ook.

De haven van Luarca, een vissersdorp in Asturië in Spanje

Van boer tot bord

Overal in Asturië kom je kleine familierestaurants en sidrerías tegen, waar je haast alleen maar lokale gerechten op de menukaart tegenkomt. Gerechten die bereid worden met de beste ingrediënten uit de regio, vaak van directe buren. Staat er fabada asturiana op de kaart? Dan komen de bonen waarschijnlijk van een naastgelegen boerderij en wordt de chorizo een dorp verderop gerookt op hout van appelbomen.

Of het nu gaat om vis, vlees of groenten - je zult nauwelijks ingrediënten van buiten Asturië tegenkomen. Simpelweg omdat het niet nodig is. Deze Spaanse regio laat zien dat ambacht en duurzaamheid niet alleen idealen zijn, maar gewoon logische keuzes. Want waarom zou je bonen importeren, terwijl je buurman er meer dan genoeg heeft? En waarom zou je zalm eten die aan de andere kant van de wereld is gevangen, terwijl er zoveel vis voor de kust van Asturië zwemt?

Niet alleen bij lokale barretjes en restaurants is dit het geval, ook als je kiest voor fine dining. Zo genoot ik van een uitgebreid gangenmenu bij een restaurant in Cangas del Narcea, waar de chef-kok met zijn team de mooiste en lekkerste gerechten kookt, allemaal geïnspireerd op de omgeving en de seizoenen.

En dat is precies wat de gastronomie in Asturië zo bijzonder maakt, iedereen neemt de tijd en werkt hyperlokaal, om de mooiste smaken op tafel te zetten. Slow food in Spanje? Dan moet je in Asturië zijn.

De molen van Pravia

Het dorpje Pravia staat bekend om barretjes met de beste lokale gerechten, maar ik ging ernaartoe om een kijkje te nemen bij de molen van David Menéndez. Ruim twintig jaar geleden kocht David een oude watermolen, aan de rand van het dorp. Hij wilde altijd al molinero worden, en dit was zijn kans.

Hij knapte de molen eigenhandig op en begon maismeel (harina de maíz) te maken. Langs de kust van Asturië groeit veel mais. David laat de maiskolven buiten drogen, vervolgens worden de gedroogde kolven tegen elkaar aan gewreven, waardoor de maiskorrel loslaten. Wat overblijft wordt gebruikt om vuur te stoken, ook hier gaat niets verloren.

Onder de molen loopt een klein riviertje, wat de energiebron voor de grote maalsteen aan de binnenkant is. David werkt nog steeds zoals er bijvoorbeeld in de 18e eeuw werd gewerkt, veelal met de hand. De gedroogde maiskorrels worden door de maalsteen verpulverd, waardoor een soort grof meel overblijft. Dit wordt vervolgens gezeefd, waardoor er uiteindelijk een fijn maismeel overblijft.

Zelf aan de slag

Na een rondleiding door de molen en langs het stuk land eromheen - waar appelbomen groeien en geiten en varkens grazen in het groene gras - zet David mij aan het werk. Eerst wrijf ik de mais los van de gedroogde kolven, vervolgens breng ik ze naar binnen om te malen, en als laatste zeef ik het meel.

Trots kijkt David toe hoe ik mijn best doe, terwijl ik ondertussen onder het meel zit. Stiekem begrijp ik wel waarom David molinero wilde worden, het is hard werken, maar je wordt direct beloond met prachtig maismeel.

Versgebakken brood

Nu ik weet hoe er nog op ambachtelijke manier meel wordt gemaakt in Asturië, wil ik weleens weten waarom het brood hier zo lekker is. Bij elk restaurant smulde ik van het heerlijke brood, vaak gemaakt met lokale granen. In het dorpje Villaviciosa zit Panadería La Portalina, een bakkerij die al generaties lang bestaat.

Zodra je de bakkerij binnenstapt komt de geur van versgebakken brood je tegemoet. Eigenaar Omar Sánchez bakt alleen met lokale granen, waarbij hij samenwerkt met boeren uit de omgeving. Hij is daarmee geen uitzondering, ook dit is een vanzelfsprekendheid in Asturië.

De winkel is in geen honderd jaar veranderd, de ouderwetse toonbank pronkt prachtig in het midden van de zaak, met daarachter houten schappen vol met versgebakken brood. Omar neemt mij mee naar achteren, waar dag en nacht brood wordt gebakken. Ondanks dat hij tegenwoordig over moderne ovens beschikt, probeert hij zoveel mogelijk op ambachtelijke wijze brood te bakken.

"Met veel respect voor tradities en eerdere generaties probeer ik de beste broden te maken", legt Omar uit. "We werken haast de klok rond, voornamelijk omdat we veel tijd uittrekken om het perfecte brood te bakken. Soms kost het wel 48 uur om bijvoorbeeld zuurdesembrood te laten rijzen, om tot het beste resultaat te komen." Dat het resultaat er mag zijn blijkt wel, Omar levert aan de beste restaurants in de omgeving. En inderdaad, zijn brood is ongelooflijk lekker...

Slow food in Spanje: kust van Asturië

Vervolgens rijden we naar het dorpje Lastres, vanwaar je prachtig uitzicht hebt over de ruige Cantabrische Zee en de kustlijn. Hier ligt ook Casa Eutimio, een hotel en restaurant dat gerund wordt door chef-kok Maria Busta, expert in slow food in Spanje. Maria is niet alleen chef, ze is ook een ontzettend warme gastvrouw én een ambachtsvrouw in hart en nieren. Samen met haar zus runt ze het familiebedrijf, als derde generatie.

Zo kookt ze niet alleen de smaakvolste visgerechten, met vis die direct uit de zee waar je op uitkijkt komt, Maria maakt ook op authentieke wijze visconserven. "Inblikken is een vorm van liefde", vertelt ze trots. "Je bewaart niet alleen vis, maar je behandelt de zee ook met respect." En dat is belangrijk voor Maria, ze begon namelijk ooit met haar conserven omdat er regelmatig vis overbleef.

"Soms koop je teveel vis in, of wordt er bijvoorbeeld meer ansjovis gevangen dan er nodig is. Ik wil niets van deze prachtige producten weggooien, daarom begon ik in de seizoenen dat het restaurant rustiger was vis in te blikken." Dit passieproject groeide uit tot een volwaardig bedrijf, waarbij haar visconserven door heel Asturië worden verkocht.

Ansjovis in olie

Je kent de blikjes of potjes met ansjovis misschien wel uit de supermarkt in Nederland, in Spanje kom je ze overal tegen. Maria laat zien hoe ze hier met de ansjovis werken. "Eerst zouten we de ansjovis, deze gaat met flink wat zout in grote tonnen in de koeling. Soms fermenteert de ansjovis hier wel tot twee jaar. Vervolgens wordt de vis met de hand schoongemaakt."

Verderop zie ik een oudere man hard aan het werk, waarbij hij visje voor visje met een sponsje de schubben eraf wast. Met een kleine pincet verwijdert hij overgebleven graten, waarna hij de ansjovis een voor een op keukenpapier legt om te drogen. "In een potje gaan wel zestig visjes", vertelt Maria. "Er gaat dus behoorlijk wat tijd én liefde in een enkele verpakking zitten."

De man ziet mij ademloos toekijken, en laat behendig zien hoe hij te werk gaat. Vervolgens dompelt hij een ansjovis in de olie, en geeft hem aan mij om te proeven. De ansjovis zit boordevol smaak en smelt weg op mijn tong, wat een smaak. Ik wil er direct nog wel tien eten, maar ik houd mij in. Eerlijk is eerlijk, zo lekker is de ansjovis bij ons in de supermarkt niet.

Quesería Maín in Sotres

Mijn favoriete kaas uit Asturië is ongetwijfeld queso de Cabrales. Omdat ik meer wilde leren over de productie van deze kaas, reed ik naar Quesería Maín in Sotres, het hoogstgelegen dorp in Asturië, in de bergen van Parque Nacional de los Picos de Europa.

Omringd door de groene toppen van de bergen, vaak verstopt tussen de wolken, rijpt in natuurlijk grotten een geniale blauwaderkaas. De kaasmakers werken met melk van koeien, geiten en schapen die vrij grazen in de omliggende valleien. Elke kaas wordt met de hand gekeerd, geproefd en uiteindelijk verkocht onder het strenge label van herkomst, waarbij ambacht en hyperlokale ingrediënten samenkomen.

Bodegas Monasterio de Corias

Ondanks dat cider hét drankje van Asturië is, wordt er ook hele goede wijn gemaakt in de regio. De meeste wijn komt uit de dorpen rondom Cangas del Narcea. Ik ga langs bij Bodegas Monasterio de Corias, waar in een voormalig klooster fantastische wijn wordt gemaakt.

Rondom het klooster worden lokale druivensoorten zoals albarín negro en carrasquín verbouwd. De wijngaarden liggen op verschillende heuvels in de omgeving. Sommige wijngaarden zijn pas twintig jaar oud, anderen zijn tot wel honderd jaar oud. Wat overigens niet gek is, want er wordt al eeuwenlang wijn gemaakt in Asturië.

Typische Spaanse druiven zoals macabeo of garnacha zul je hier niet tegenkomen overigens, daar is het klimaat te koel en te nat voor. Het unieke klimaat zorgt overigens wel voor prachtige wijnen met druiven die alleen in Asturië voorkomen, door de afwisseling tussen veel regen en af en toe wat droogte, gecombineerd met koele winters en wat meer warmte in de zomer.

Cidercultuur in Asturië

Het toppunt van slow food in Spanje, komt misschien wel samen in de cidercultuur van Asturië. Hier gaan eten en drinken hand in hand, waarbij het draait tradities, ambacht en de mooiste ingrediënten die de regio te bieden heeft.

Door heel Asturië vind je verschillende sidrerías, waar je niet alleen geniet van de beste lokale gerechten, maar waar een heuse escanciador de cider inschenkt. De fles wordt vanaf grote hoogte ingeschonken om zuurstof toe te voegen, een vaardigheid die tot kunst is verheven. Vervolgens is het de bedoeling dat je het glas (dat maar voor een stukje is gevuld) meteen leegdrinkt, om de cider op z'n best te drinken.

Dat het drinken van cider letterlijk een kunst is blijkt wel, de cidercultuur in Asturië staat zelfs op de Werelderfgoedlijst van UNESCO. Natuurlijk ging in op onderzoek uit in Asturië, zo bezocht ik niet alleen een aantal sidrerías, ik ging ook langs bij het cidermuseum én mocht een kijkje nemen bij een van de grootste ciderproducenten van de regio.

Asturië: dé bestemming voor slow food in Spanje

In Asturië vind je ongelooflijk goed eten, maar ook rust, natuur én een ongepolijste charme met een flinke portie gastvrijheid. Slow food op z'n best, zonder dat ook maar iemand beseft dat duurzaamheid een hot topic is. Simpelweg omdat men hier niet beter weet, en al eeuwenlang met veel respect voor de natuur de mooiste producten maakt.

De keuken van Asturië is hyperlokaal, van stevige kost tot aan fine dining. Daarnaast is de cidercultuur er eentje waar je spontaan verliefd op wordt. Ik in ieder geval wel.

Of je nu gaat voor een kaasproeverij in de bergen van Parque Nacional de los Picos de Europa, een lunch in een authentieke sidrería of aanschuift bij een sterrenrestaurant, als echte foodie raak je niet uitgekeken én uitgegeten.

Tel daar de prachtige groene kustlijn bij op, de levendige steden, de historische dorpjes en de rijke cultuur - en je snapt waarom Asturië eigenlijk op je bucketlist moet staan. Wees snel, want de regio kent nauwelijks massatoerisme. Maar als iedereen zo verliefd op Asturië wordt zoals ik, dan duurt het niet lang voor het een van de populairste regio's van Spanje wordt...

Lees verder na de advertentie

Gemakkelijk naar Asturië

Ben je van plan om Asturië te ontdekken? Goed idee! Gelukkig vlieg je gemakkelijk vanuit Nederland naar Asturias Airport, een luchthaven dichtbij de steden Gijón, Oviedo en Avilés. Verschillende vliegtuigmaatschappijen bieden directe vluchten aan vanaf Schiphol Amsterdam Airport, of met een korte overstap in Barcelona of Madrid.

Meer informatie over Asturië? Neem dan eens een kijkje op de website van Turismo Asturias en laat je inspireren voor je volgende reis!

logo van TurismosAsturias

Schrijf je in voor de nieuwsbrief van Foodies Travel en ontvang de beste hotspots en tips in je mail!

Ontvang de leukste tips, restaurants, verhalen en speciale aanbiedingen.
Profielfoto van

Bas Erkens

Redacteur

Eet alles wat los en vast zit. Slaat nooit een maaltijd over. Vindt koude pasta en pizza hét beste ontbijt ter wereld. Kaas is volgens hem het mooiste product ooit. Dipt zijn chips in salsa, maar danst het ook.

Restaurants in Parijs: Bas Erkens bij The Butcher of Paris

De beste tips en inspiratie in je mail:

De beste tips en inspiratie in je mail:

Ontvang de leukste tips, restaurants, verhalen en speciale aanbiedingen.