Advertentie
Samen met je geliefden op een boerderij wonen, mét een florerende moestuin en dartelende geitjes om je heen. Daar droomt toch iedereen van? Niet voor niets is het Instagram-account van Julius Roberts razend populair en wordt zijn idyllische levensstijl gevolgd door honderdduizenden fans van over de hele wereld, waaronder bekende Britten als Nigella Lawson, Nigel Slater en Nadiya Hussain.
Iedere week de mooiste verhalen in je mailbox ontvangen? Schrijf je dan in voor onze nieuwsbrief:
Julius Roberts
Al laat zijn slow living lifestyle het niet toe om er dagelijks doorheen te scrollen, de beelden die hij eens in de zoveel tijd deelt zijn om bij weg te dromen en nemen je mee in het aardappels oogsten, schapen scheren en koken volgens het ritme van de seizoenen. Dit doet de charmante man met zo veel enthousiasme dat ik op een drukke werkdag weleens uitroep ook, net als Julius Roberts, back to basic te willen gaan. Je snapt dat wanneer ik de kans krijg om mijn utopie te bezoeken, mijn collega’s mij goedbedoeld met een schuin oog aankijken en zeggen: “Wel weer terugkomen, hè?”.
The Farm Table
€ 33,99
Countryside
Ver van London, midden in het heuvelachtige landschap van het Engelse Dorset, vind ik Julius’ boerderij . Het is niet eenvoudig om er te komen, diep verstopt in de countryside, en het is zelfs voor de enige opererende taxichauffeur uit de regio goed zoeken. “Ik kan het adres niet invoeren in Google Maps, dat vindt ‘ie niet. Maar volgens Julius moeten we straks bij het bord met ‘eieren te koop’ de onverharde weg op en dan komen we er wel”, vertelt hij mij.
Heel duidelijk navigeren is het dus niet en ik ben blij dat ik zelf niet hoef te rijden. Niet alleen omdat ik mij dan aan de ‘verkeerde’ kant van de weg moet begeven, maar ook omdat het weer is zoals je in Engeland kan verwachten: grauw en nat. Ik voel de auto over het wegdek glibberen totdat het hobbelige pad ons een mijl verder brengt, waar Julius Roberts ons voor zijn boerderij staat op te wachten.
Het erf ziet er, vol in bloei, geweldig uit, al kan ik zijn knappe verschijning ook niet onbenoemd laten. Hij is goed gekleed in blouse met een nonchalante sweater eroverheen en zijn krullen zitten door het slechte weer lekker warrig. Mijn gedagdroom wordt ruw verstoord door een stel harige pootjes op mijn zij.
Zijn honden Loki en Zephyer zijn kwispelend op ons afgerend en begroeten mij vol enthousiasme. Ook Julius’ begroeting is allervriendelijkst: “Wat fijn dat je er bent, Marieke. Ik kan niet wachten om je alles te laten zien. Het gaat alleen straks nog harder regenen, dus zullen we gelijk een rondje lopen?”.
Perfect platform
Ik knik instemmend en volg hem naar de weide vlak voor het huis. Deze staat vol geiten die Julius liefkozend één voor één aanwijst om het beestje bij de naam te noemen. Voordat ik het weet legt hij het kleinste geitje in mijn armen en zegt: “Dit is jongste, ze staat pas net in de wei. Ik heb haar thuis met de fles moeten voeden om aan te sterken.” Ze voelt licht aan en ik snap dat hij zich verantwoordelijk voelt voor dit kleine wezentje. Maar hoe weet deze man, geboren en getogen in de stad, zo goed hoe hij voor deze dieren moet zorgen?
“Mijn hele boerderij bestaan is naar trial-and-error. Ik probeer veel uit en kijk wat wel en juist niet werkt. Zo weet ik na al die jaren dat een jonge geit het best aansterkt als ik die met een klein groepje apart zet van de grote kudde. Dat leer je door ervaring, maar ik steek ook veel op van mijn volgers. Van tips over vossen verjagen bij de kippen tot moestuinadvies: wanneer ik de courgettes kan oogsten, en of ik de pompoenen al kan planten. Daarom vind ik het ook zo leuk om mijn leven op Instagram te laten zien; het is het ideale platform om gelijkgestemden samen te brengen en kennis met elkaar te delen”, aldus de millennial.
Back to basic
We vervolgen onze weg en al lopend vraag ik hem hoe hij zij n boerderij begonnen is. Hij vertelt: “Ik werkte als chef-kok in Londen en maakte daar lange dagen. Ik vond het fantastisch en ik heb er ontzettend veel geleerd. Met name hoe je kwalitatief goede ingrediënten laat stralen en dat daar juist niet veel voor nodig is. Maar na een jaar begon het gebrek aan slaap en daglicht mij op te breken. Ik begon te verlangen naar het buitenleven en wilde leren hoe ik mijn eigen voedsel kon verbouwen. Daarom besloot ik de stad en mijn sociale leven achter mij te laten en te vertrekken naar mijn ouders’ buitenhuis om te experimenteren of het boerenleven wat voor mij zou kunnen zijn. Dat ik geen idee had waar ik aan begon, blijkt aan het feit dat ik hartje winter verhuisde. Geen ideale tijd om een moestuin te beginnen of kippen te kopen. Varkens houden bleek wel te kunnen en binnen een paar weken scharrelden Snap, Crackle, Pop en Alby over mijn erf.”
Keerzijdes
Bij het horen van de namen kijk ik zoekend om mij heen, waardoor Julius lacht en zegt: “We zijn inmiddels jaren verder en ik houd geen varkens meer. Wie weet in de toekomst weer. Het heeft mij in ieder geval van begin af aan geleerd dat deze levensstijl ook zijn keerzijdes kent. Want bij varkens houden, hoort varkens slachten. Hoe intelligent en lief ze ook zijn. Daarom probeer ik al mijn dieren een zo mooi mogelijk leven te geven en meer bewustwording te creëren.”
Hoe idyllisch zijn leven ook lijkt, ik constateer dat het dus niet alleen maar rozengeur en maneschijn is. Julius knikt instemmend en vertelt: “Zeker niet, het werk is zwaar en de winters op het platteland zijn ijskoud en soms ook best eenzaam. Er wonen hier weinig mensen van mijn leeftijd. Mijn vrienden zijn allemaal in Londen gebleven en komen alleen af en toe voor een weekend langs. Die kant van dit leven zie je op social media niet. Maar ik zou het nooit meer anders willen, je snapt vast wel waarom?” Hij spreidt zijn armen uit en toont de prachtige moestuin waar we zijn beland.
Kleurenpracht
Het veld staat volgeplant met kruiden, groenten en fleurige bloemen. Het laatste is zij n moeders trots, vertelt Julius mij: “Als gezin droomden we er altijd al van om naar het weeldigere westen van Engeland te verhuizen en mij n nieuwe manier van leven gaf ons dat laatste zetje in de rug. We verkochten het buitenhuis en wonen sinds een aantal jaar samen op deze prachtige boerderij. Mijn moeder is vooral druk met al het tuinieren, terwijl ik samen met mijn broer zorg voor onze zelfvoorzienendheid. Hij is een stuk preciezer dan ik en de moestuin floreert onder zijn handen.”
Dat is te zien én te ruiken. De kleurenpracht aan planten is in volle bloei en de geur van verse tomaten prikkelt in mijn neusgaten. “Heerlijk hè?”, zegt Julius enthousiast. “De seizoenen bepalen wat ik eet; van knapperige appels in de herfst, roze rabarber in de winter, asperges en daslook in de lente, tot de eerste zomerse aardbeien. Het is fantastisch om ons gezin op deze manier te kunnen voeden.”
Zoet als snoep
Zichtbaar trots leidt hij mij door de tuin terwijl hij de verscheidenheid aan planten benoemt: “We hebben Oost-Indische kers, vijgen, rozemarijn – mijn favoriet –, bieslook, lavendel, en weet je wat dit zijn?” Hij pakt een stengel met roze bloemen vast en breekt er vol enthousiasme een peultje af. Zodra hij deze opent, herken ik de felgroene inhoud. Hij reikt het me aan en zegt “Proef maar, ze zijn heerlijk.” Ik stop een erwt in mij n mond die zo zoet is als een snoepje. Zo vers heb ik ze nog nooit gehad. Dat smaakt naar meer.
“Zullen we anders wat plukken voor de salade straks?”, stelt Julius voor. We lopen naar het perk met verschillende slasoorten en hij reikt mij een rieten mandje toe. Terwijl ik de ene na de andere kleurrijke slasoort in het mandje leg, voel ik steeds meer druppels op mij vallen. De miezer verandert in stortregen en we haasten ons naar binnen.
Aan tafel
We zijn duidelijk niet de enigen en de hal ligt vol met natte jassen, omgevallen paraplu’s en uitgeschopte schoenen. Zijn moeder heet ons hartelijk welkom en geeft mij een hand. Wanneer ik mij voorstel, kijkt ze mij onderzoekend aan. “Ze is een Nederlandse, mam. Net als oma”, legt Julius uit omdat zij mijn naam overduidelijk lijkt te herkennen. Zijn grootmoeder blijkt een grote inspiratiebron te zijn; zij heeft hem leren koken en kennis laten maken met onbekende smaken.
Hij vertelt: “Lever, niertjes en zelfs tong; bij oma aten we het allemaal. We moesten net zo lang aan tafel blij ven zitten totdat we ons bord leeg hadden. Dat kon uren duren, maar oma gaf niet op. Zo leer je alles eten. Achteraf ben ik haar daar heel dankbaar voor, want nu vind ik het juist een uitdaging om wat lekkers te maken met ongewone ingrediënten.” Hij leidt mij naar de eetkamer en zegt: “De lunch heb ik grotendeels al voorbereid. Maak het jezelf vooral gemakkelijk, dan maak ik het even af.”
Ik neem plaats aan de grote houten tafel midden in de ruimte en schenk wat te drinken in uit de grote kan die op tafel staat. Ondertussen kijk ik om mij heen. De eetkamer is knus en huiselijk ingericht; precies zoals je van een Britse boerderij zou verwachten. Toch kan ik het niet helpen vooral naar buiten te staren door het raam. Het uitzicht is om bij weg te dromen; grenzeloos en duidelijk ver weg van de bewoonde wereld.
Recepten van Julius Roberts
Eindeloos wegmijmeren kan ik niet, want voordat ik het weet is Julius weer terug, dit keer met een dampend bord soep in zijn hand. Precies waar ik zin in had. Hij zet het voor mijn neus neer en zegt: “Ik heb kippensoep gemaakt, dat leek me wel passend voor het weer. Goede soep maken heb ik van mijn moeder geleerd en er staat hier thuis eigenlijk altijd wel een pan op het vuur te pruttelen. Al is haar spinaziesoep mijn favoriet, er gaat op een druilerige dag niks boven een kop verkwikkende kippensoep.”
Daar kan ik hem geen ongelijk in geven en ik tast toe. De bouillon is rijk en romig van smaak en soepballetjes zijn verrassend. “Dat komt door de toevoeging van ricotta, dat maakt ze lekker luchtig”, licht Julius toe.
> naar het recept: kipgehaktballetjes met ricotta in bouillon met orzo, crème fraîche en dille
Geheim ingrediënt
Nadat we zijn opgewarmd, is het tijd voor het hoofdgerecht: galette in combinatie met de zelfgeplukte salade. Ook dit is weer een succesnummer; het deeg is lekker vlokkerig, de aardappels dungesneden en de vulling van pancetta en taleggio precies zout genoeg. Een mooie tegenhanger bij de frisse sla.
“Ik maak dit herfstige baksel de laatste tijd erg vaak. Het hele gezin is er gek op en het staat zo op tafel. Mijn geheime ingrediënt zijn de venkelzaadjes in het deeg, die maken het geheel net wat specialer”, verklapt Julius.
> naar het recept: galette met aardappel, pancetta en taleggio
Seizoensfruit
Mijn buik begint behoorlijk vol te raken maar wanneer Julius vraagt of ik nog een toetje wil, kan ik geen nee zeggen. Hij heeft een bosvruchtenparfait gemaakt, die we langzaam oplepelen. Het heeft een prettige structuur tussen ijs en marshmallows in en je proeft dat de bosvruchten vers van het land komen.
Vol enthousiasme vertelt Julius: “Het leuke van dit dessert is dat je het kunt maken met eigenlijk al het seizoensfruit. Deze versie is gemaakt met wilde bramen en moerbeien van onze boom, maar zwarte bessen zijn er ook erg geschikt voor, net als vlierbessen, frambozen, damsonpruimen, perziken en zelfs zure kersen.”
Ik zou willen dat ik al die versies in alle verschillende seizoenen kon proberen, maar ik heb mijn collega’s toch echt beloofd terug te keren. Anders zou ik het liefste voor altijd op de boerderij blijven…
> naar het recept: gemarmerde bosvruchtenparfait
Lees ook:
Deze culinaire steden in Europa mag je niet missen
Dit zijn de leukste adresjes voor een high tea in Nederland
Hotspots: hier moet je eten in Brighton
Onze tips
Halloweenhapjes: 5x griezelig genieten
Griezelige recepten voor Halloween
De beste recepten met artisjok
Knolselderij recepten: 7x koken met deze veelzijdige groente
Dit zijn de lekkerste recepten met spinazie
9x heerlijke prei recepten
7x de lekkerste recepten met wortel
9x de beste recepten met courgette
